30 januari 2010
Volgens Einsteins relativiteitstheorie bestaat alles in het universum uit tegenpolen. Wie het Bernini mysterie heeft gelezen, zal weten dat deze leer zich bezig houdt met energie, mechanica, en nog meer moeilijke natuurkundige begrippen, waar leken als ik verder weinig van begrijpen. En toch krijgen we er in het dagelijks leven continu mee te maken; licht versus donker, goed versus kwaad, ziek versus gezond.
Ziek. Dat is mijn vader. Erg ziek. Dodelijk ziek. De tegenstelling tussen leven en dood wordt hierdoor eng tastbaar. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe ik om zou gaan met het nieuws als één van mijn dierbaren zou komen te overlijden door ziekte. Vaak dacht ik dat ik echt kapot zou gaan van verdriet. Nu het zo ver is, kom ik er echter achter dat er een kracht in mij schuilt, die ik weliswaar eerder al had ontdekt, maar diep had weggestopt. Natuurlijk ben ik verdrietig; het gevoel van onmacht dat je krijgt als je je vader ziet lijden, vreet aan je. Maar het relativeert alle andere zorgen en problemen om je heen. Niks nieuws, natuurlijk, dat alles futiel lijkt in vergelijking met een stervende vader. En toch is het voor mij een mooie openbaring. Want hoe verschrikkelijk deze periode ook is, des te mooier wordt elk moment dat ik nog kan leven met de wetenschap dat ik mijn papa nog kan opbellen. Hij ís er nog! Het is waanzinnig om te beseffen dat elk moment een geschenk is, het is ontzettend waardevol om zo dicht naar mijn zusje, Rianne, toe te groeien en het is rustgevend om te horen dat mijn vader vol vertrouwen is over hoe ik ooit (later als ik groot ben) terecht zal komen.
En zo is deze nare tijd een verrijking voor mijn persoonlijke ontwikkeling; de positieve les die ik leer uit een negatieve ziekte kan niemand mij afnemen. Net als dat geen enkele rotziekte ooit de mooie herinneringen (en toekomstige herinneringen!) aan mijn vader zal wegvagen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten