27 juli 2010
Volgens mij zou iedereen zich rot schrikken als er ineens twee adelaars in zijn of haar slaapkamer rond zouden vliegen. Op zich niet zo gek. Deze enorme beesten staan bekend als zeer krachtige roofvogels met scherpe klauwen en een haakvormige snavel waar zelfs de meest angstaanjagende piraat nog voor zou buigen. Carnivoren zijn het en wellicht daardoor dé oplossing voor mijn muizenplaag, maar dat is een andere kwestie. De adelaar, ook wel de arend genoemd, is niet de minste onder de gevleugelde diersoorten, dat is duidelijk.
De adelaar staat al eeuwen symbool voor van alles en nog wat. Het is het wapendier van de Duitse Bondrepubliek, op de Mexicaanse vlag staat een arend met een slang in zijn snavel en zo zijn er nog aardig wat landen die met deze vogel hun onafhankelijkheid en macht aan de wereld wilden tonen. Net als dat mannen grote auto’s willen om de gevuldheid van hun pantal- o nee, portemonnee mee te showen.
Volgens de Romijnse mythologie gebruikte Jupiter, de oppergod en tevens god van de hemel en het onweer, Aquila – Latijn voor adelaar – als attribuut. Later werd de adelaar symbool van Johannes de Doper in de Christelijke iconografie. Deze religieuze symboliek staat niet op zich. Het feit dat de adelaar het hoogst in de hemel kan vliegen van alle diersoorten, wordt ook door indianen gezien als een teken dat deze vogel heel dicht bij de Grote Geest komt en ons de wijze les leert dat het leven uit zowel donker als licht bestaat.
Grootheids(waan-)zin versus goddelijke kracht. Inemienemutte tien pond grutten, ik kies de laatste, ondanks dat ik nou niet bepaald waarde hecht aan religieuze symboliek. Mijn vader doet dat wel namelijk. Deze nuchtere, academisch geschoolde jurist heeft het klooster zover gekregen dagelijks voor hem te bidden, is gezegend door diverse pastoren en krijgt wekelijks bezoek van de Pater om hem weer een heilige communie te bezorgen.
Gelooft-ie daar nou echt in of is dit een amusante uiting van zijn theatrale karakter? Het één sluit het ander niet uit, maar waar ik van overtuigd ben, is dat het perfect past bij wie hij is. Ik herinner me dat hij altijd zei dat hij de Paus wilde worden. En als klassiek geschoold musicus richtte hij zich altijd wanhopig tot de heilige maagd Maria om te bidden voor zijn dochter die de voorkeur gaf aan hard rock.
Gisteren vertelde hij – onder invloed van een behoorlijke dosis morfine, moet ik erbij vertellen – dat hij zich vaag herinnerde dat hij vanmorgen getuige was geweest van een gevecht tussen twee adelaars. In zijn slaapkamer. Ze vlogen ter hoogte van de kledingkast en de deur naar de gang. Waarom ze in gevecht waren? Nou, omdat ze naar het toilet moesten. Gelukkig werd mijn vader gered. Door wie kon hij niet vertellen, maar deze gedaantes waren een beetje geelgoud gekleurd en gaven veel licht.
Ik moest mijn lach inhouden om deze prachtige hallucinaties. Maar aan het einde kreeg ik kippenvel…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten